دانلود کتاب آویشن قشنگ نیست اثر حامد اسماعیلیون pdf

 

دانلود کتاب آویشن قشنگ نیست اثر حامد اسماعیلیون pdf

---

وقتی اولین‌بار اسم «آویشن قشنگ نیست» به گوشم خورد، یه چیزی توی دلم لرزید. نمی‌دونم چی بود دقیقاً. شاید اسم آویشن، که همیشه بوی غذاهای مادر رو می‌داد. شاید هم اون «قشنگ نیست» که بی‌رحمانه از پشت‌پرده‌ی واقعیت حرف می‌زد. ولی هر چی که بود، حس کردم قراره وارد یه قلمرو بشم که دیگه راه برگشت نداره. و اشتباه نکرده بودم.

اسم کتاب؟ فقط یه اسم نیست

اسم کتاب، خودش خلاصه‌ی کل زخمه. آویشن، اسم دختریه که دیگه نیست. اسم دختریه که باید می‌بود، ولی یه هواپیما… اشتباه نکن. این کتاب ربطی به اون حادثه نداره. این درباره روزهای قبلشه. درباره آدمیه که سعی کرده پدری کنه، سعی کرده عاشق باشه، سعی کرده نفس بکشه، ولی زندگی با یه تیغ کند افتاده به جونش. اسم کتابو که می‌خونی، یه چیزی توی گلوت گیر می‌کنه. همون‌جا می‌مونه تا آخر خط.

یه نویسنده که خودشه، نه یه نقش

حامد اسماعیلیون، قبل از این‌که یه نویسنده باشه، یه دندون‌پزشک بود. آدمی که مهاجرت کرده بود، رفته بود اون‌ور آب، مثل خیلی‌هامون که دنبال زندگی بهتر می‌رن. ولی چیزی که این وسط گم می‌شه، فقط آب و هوا یا زبان نیست؛ خود آدمه که جا می‌مونه.

این کتابو نباید «خوند»؛ باید لمسش کرد

آویشن قشنگ نیست، رمان نیست به اون معنی کلیشه‌ای. قصه‌ست، بله، ولی قصه‌ای که مرز بین خاطره و واقعیت رو با ناخن خراش داده. داستان درباره زندگی یه مرد مهاجره. درباره زن و بچه‌ش. درباره پستی و بلندی‌هایی که توی جامعه‌ی جدید باهاش مواجه می‌شن. درباره از خودبیگانگی، له شدن زیر فشار، و اون خفگیِ خاموشی که مهاجرا خوب می‌فهمنش.

تصویری که خاکستریه، اما روشن فکر می‌کنیه

نویسنده ما رو به سفری می‌بره که توش خبری از رنگ نیست. همه‌چی خاکستریه، ولی با لایه‌هایی از زندگی. از آدمایی که هنوز دارن تلاش می‌کنن خودشونو گم نکنن.

درد مهاجرت با صدای بلند

آویشن قشنگ نیست یه داستان مهاجرانه‌ست. اما نه اون مدل شیک و باکلاس که ملت باهاش فخر می‌فروشن. اینجا از تنهایی حرف زده می‌شه. از روزایی که نمی‌تونی جمله‌تو توی فروشگاه کامل کنی. از اون لحظه‌ای که بچه‌ت فارسی رو فراموش می‌کنه. از جنگ‌های کوچیکی که توی مترو، توی مدرسه‌ی بچه‌ت، توی اداره‌ی بیمه اتفاق می‌افته و هیچی نمی‌تونی بگی.

فاصله‌ای که هی بیشتر می‌شه

روابط خانوادگی توی کتاب، زیر ذره‌بینه. نشون می‌ده چطور مهاجرت، آدمارو از هم دور می‌کنه. نه با دعوا، با سکوت.

ساختار شکسته، مثل زندگی واقعی

نثر کتاب، یه‌جور خاصیه. گاهی بریده‌بریده‌ست. جمله‌ها کامل نیستن. انگار نویسنده نفس‌نفس می‌زنه. یا شاید فقط ما نفس‌مون بند میاد. این شکستنِ ساختار، عمدیه. مثل آدمی که نمی‌تونه حرفشو بزنه، فقط لال‌لال نگاه می‌کنه.

زبانی که می‌لرزه، مثل دل خواننده

نویسنده با زبونی می‌نویسه که مطمئن نیست. که گاهی از خودش می‌پرسه: «حق دارم بگم؟» ولی همین لرزش، صادقش می‌کنه.

آویشن کیه؟ یه دختر یا یه مفهوم؟

آویشن فقط یه دختر کوچولو نیست. یه نماده. نماد اون چیزیه که مهاجرت ازمون می‌گیره. کودکی. زبان مادری. خنده‌هایی که به فارسی بودن. تولدهایی که توی غربت سرد برگزار شدن. آویشن، همه‌ی چیزاییه که دیگه نداریم.

چند لحظه که آدمو می‌شکنه

تو کتاب چند سکانس هست که نمی‌ذاره فراموشش کنی:

• وقتی پدر داره سعی می‌کنه با دخترش فارسی تمرین کنه، ولی اون ترجیح می‌ده انگلیسی حرف بزنه
• وقتی همسرش دیگه اون آدم قدیمی نیست، چون «مهاجرت» اونو عوض کرده
• وقتی خودش حس می‌کنه «هیچی نیست» توی این کشور جدید
• وقتی تنها جایی که احساس امنیت می‌کنه، توی اتاق تاریکه، نه توی خیابونای روشن

بعضی جمله‌ها که از صفحه بیرون می‌زنن

«ما فقط به اندازه‌ی خاطره‌هامون زنده‌ایم.»
«مهاجرت، یه جعبه‌ی بزرگه که همه‌چی توش جا نمی‌شه؛ بعضیا جا می‌مونن.»
«یه روز بیدار می‌شی و می‌فهمی که دیگه خونه، فقط یه کلمه‌ست.»

کتاب برای کیه؟

• اگه مهاجرت کردی و هنوز نمی‌دونی چرا هر روز یه‌ذره کم‌رنگ‌تر می‌شی
• اگه بچه‌داری و از ترسِ از دست دادنش شب نمی‌خوابی
• اگه نوستالژی برات یه حس نیست، یه کابوسه
• اگه دنبال کتابی می‌گردی که «حال‌تو خوب کنه»، این اون نیست
• ولی اگه دنبال صداقت و درد و زخم مشترک می‌گردی، این کتاب خودشه

چیزی که تهش می‌مونه: یه سکوت واقعی

وقتی کتاب تموم می‌شه، نه اشک داری، نه لبخند. فقط ساکتی. مثل کسی که تازه از یه مراسم خاک‌سپاری برگشته. ولی نه برای یه آدم. برای یه بخش از وجود خودش.

حامد اسماعیلیون با این کتاب، نه فقط داستان گفت؛ یه اعتراف کرد. یه زخم رو باز کرد، ولی نپوشوند. گذاشت هوا بخوره. گذاشت ما هم ببینیمش. شاید خوب نشه. ولی دیده‌شدن، خودش یه شروعه.

پایان، ولی نه واقعاً پایان

بعضی کتابا رو که می‌خونی، تموم می‌شن. بسته می‌شن. فراموش می‌شن.

ولی «آویشن قشنگ نیست» از اون کتاباست که نمی‌ذاره فراموشش کنی. چون یادآور یه درده که هنوز تموم نشده. یه صدایی که از اعماق شب می‌گه:
«ما هنوز اینجاییم. هنوز داریم نفس می‌کشیم. حتی اگه قشنگ نباشه.»