دانلود کتاب باغ زمستانی اثر کریستین هانا pdf

فایل ممکن است بخاطر نمایش در سایت بهم ریختگی داشته باشد.

دانلود کتاب باغ زمستانی اثر کریستین هانا pdf

در سواحل سهمگين رودخانه كلمبيا، در اين فصل يخبندان كه هر نَفَسى ديده می‌‏شود، باغ ميوه بلى‏نوچى خاموش بود. درختان سيب كه در خواب زمستانى به سر می‌‏بردند، در كنار هم كاشته شده بودند و تا آنجا كه چشم می‌‏ديد، امتداد داشتند ريشه‏هاى نيرومندشان، در ژرفاى خاک حاصلخيز، درهم پيچيده بود. هنگامی‌ كه درجه حرارت كاهش می‌‏يافت و زمين و آسمان رنگ می‌‏باخت، چشم‏انداز، چيزى شبيه كورى زمستان را موجب می‌‏شد؛ روزها از يكديگر تشخيص داده نمی‌‏شدند. همه ‏چيز يخ می‌‏زد و شكننده می‌‏شد. در خانه مرديت ويتسون، سكوت بيش از هر جاى ديگرى چشمگير است. وى در دوازده سالگى، هنوز سنى از او نگذشته، فضاهاى خالى ميان آدم‏ها را تشخيص داده بود.

او آرزو داشت خانواده‏اش به خانواده‌‏هايى مشابهت داشته باشد كه در تلويزيون می‌‏بيند، آنجا كه همه ‏چيز و همه ‏كس كامل به نظر می‌‏رسد. هيچ‏كس حتى پدر دوست داشتنى‌‏اش، درک نمی‌‏كرد او در اين چهار ديوارى تا چه اندازه احساس تنهايى می‌‏كند، چقدر ناديده گرفته می‌‏شود. ولى فردا شب همه‌‏چيز تغيير می‌‏كند. نقشه‌‏اى فوق‌‏العاده به ذهن او رسيده بود. براساس يكى از قصه‌‏هاى پريان كه مادرش تعريف می‌‏كرد، نمايشنامه‌‏اى نوشته بود و می‌‏خواست آن را در ميهمانى ساليانه كريسمس اجرا كند. آنچه نوشته بود به طور دقيق شبيه همان چيزى بود كه در نمايشنامه خانواده پارتريج روى می‌‏داد.

نينا با ناراحتى پرسيد: «چرا من نمی‌‏توانم ستاره نمايش باشم؟» از زمانى كه مرديت متن نمايشنامه را تمام كرده بود، دست‏كم دهمين ‏بار بود كه او اين سؤال را می‌‏پرسيد مرديت بر روى صندلی‌‏اش چرخيد و به خواهر نه ساله‏اش كه بر كف چوبى اتاق خواب قوز كرده بود و قصرى به رنگ سبز نعنايى را بر روى ملافه كهنه نقاشى می‌‏كرد چشم دوخت. مرديت لب پايينی‌‏اش را به دندان گرفت و كوشيد اخم به چهره‌‏اش نياورد. قصر بسيار به هم ريخته بود؛ هيچ خوب نبود. «نينا، ممكنه بعداً در اين‏باره حرف بزنيم؟» «ولى چرا من نمی‌‏تونم اون دختر روستايى باشم كه با شاهزاده ازدواج می‌‏كنه؟»

«خودت می‌‏دونى چرا. جف نقش شاهزاده رو بازى می‌‏كنه و اون سيزده سالشه. تو در كنار اون خيلى مسخره به نظر می‌‏آى.» نينا قلم نقاشی‌‏اش را در قوطى خالى صابون گذاشت و بر روى پاشنه‏‌هايش عقب نشست. او با موهاى سياه كوتاه، چشمان سبز روشن و پوست رنگ پريده، پرى كوچولوى كاملى به نظر می‌‏رسيد. «سال ديگه می‌‏تونم دختر روستايى بشم؟» مرديت خنديد. «مطمئن باش.» او از اينكه بتواند سنتى خانوادگى به وجود آورد، خوشحال بود. همه دوستان او رسم و رسومی‌ داشتند، ولى خانواده ويتسون نه؛ آنان هميشه متفاوت بودند.