دانلود کتاب ماهی طلایی اثر ژان ماری گوستاو لوکلزیو pdf

فایل ممکن است بخاطر نمایش در سایت بهم ریختگی داشته باشد.

دانلود کتاب ماهی طلایی اثر ژان ماری گوستاو لوکلزیو pdf

خیابان ژاولو، یکی از عجیب ترین خیابان های پاریس بود. به هیچ وجه از ذهنم نمی گذشت که چنین جاهایی هم وجود داشته باشد. وقتی ننو با موتورش (به عبارت بهتر موتوری که امانت گرفته بود) دنبالم آمد و وارد زیرزمین شدیم از یک تونل عبور کرد. فکر میکنم از مسیری میانبر آمد. در طبقه ی زیر همکف، دالانی بتونی با در کرکره ای پارکینگ های بسته، صدای موتور ماشینها مانند جهنم طنین می انداخت.

بگذریم که ماشین هایی هم بودند که با چراغ روشن حرکت میکردند و بوق میزدند. پس از آن همه ماجرا، خسته و ناتوان به کاپشن ننو آویزان بودم. احساس میکردم نابود شده ام. دیگر نمی دانستم کجا میروم و چه بر سرم خواهد آمد. فکر میکنم آثار داروی بیهوشی هنوز از بین نرفته بود. بعد، به سختی بیمار شدم. محل سکونت ننو در زیرزمین کوچک بود. از هیچ روزنه ای نور وارد آن نمیشد، جز از یک حیاط خلوت که تا آشپزخانه ادامه داشت.

در واقع آپارتمان که نبود، یک پارکینگ یا انباری بود، برای تمام طبقه زیر همکف یک توالت و یک آشپزخانه تعبیه کرده بودند. بقیه ی این طبقه به سلول های بتونی با درهای سنگین از آهن موجدار و سقف های هلالی تقسیم میشد. ولی خوب بود چون هیچ صدایی نمی آمد، جز گاهگاه صدای قولوپ، قولوپ لوله ی فاضلاب یا پروانه ی مکنده هوا. نمی دانستم چه مرضی گرفته ام. تقریبا تمام مدت روی تشکی که تنو به من اختصاص داده بود، دراز کشیده بودم.

خودش آن طرفتر میخوابید – محل پارکینگی برای یک اتومبیل بود که زمین سیمانی اش را به رنگ خاکستری نقاشی کرده بودند و یک در آهنی دولته ای داشت. بدیهی است ننو موتورش را هم آنجا میگذاشت. خودش مانند یک بی خانمان، کف گاراژ روی ورقه های مقوایی میخوابید، به عبارتی یک کارتن خواب بود. لطف کرده تختخوابش را به من داده بود. مؤدب و مهربان بود و از دیدن من در چنین حالتی بی حرکت روی تشک متأثر بود.

من سیگار میکشیدم و سرفه میکردم. حتی قدرت نداشتم دستم را تکان دهم یا سرم را برگردانم. چیزی نمی خوردم اشتها نداشتم. گاه آب دهانم پر میشد و مجبور بودم برای تف کردن به سمتی متمایل شوم. حتی عادت ماهانه نداشتم. مانند آن بود که همه چیز در درونم متوقف شده است. ننو می گفت، به تو چشم زخم زده اند، طلسمت کرده اند. چنان با اطمینان میگفت که گویی با این امور کاملاً آشناست.