دانلود کتاب پیاده روی با نیچه اثر جان کاگ pdf

فایل ممکن است بخاطر نمایش در سایت بهم ریختگی داشته باشد.

دانلود کتاب پیاده روی با نیچه اثر جان کاگ pdf

پس از آن شب دیگر ترس از وجودم رفته بود و مشتاق اعماق و ارتفاعات بودم. یک هفته بعد به جای سی‌ویک مایل، مسیر پنجاه‌مایلی از اشپلوگن تا سیلس‌ماریا را طی کردم و در نیچه‌هاوس، محل زندگی نیچه در تابستان دهه ۱۸۸۰، ساکن شدم. نیچه‌هاوس در دلِ استطاله‌های صنوبری کهن ایستاده در دامنه کوه بنا شده است. در چنین گفت زرتشت، نیچه داستان مردی گوشه‌گیر و کوه‌نشین را روایت می‌کند. «زرتشت پس از سی‌سالگی خانه و رودخانه مجاورش را ترک گفت و به ارتفاعات گریخت.» در زمان به قلم بردن این عبارت‌ها، نیچه خودش هم به خطر انزوای مطلق فکر کرده و تقریباً تسلیم آن شده بود. درست است که زرتشت انسانی منزوی و گوشه‌گیر است، اما او نیز در کنج ذهنش مخفیانه چیزی جز هم‌نشینی با دیگران نمی‌خواهد.

در جریان کتاب، او میان تنهایی غارهای مرتفع و زندگی منظم شهرهای دامنه‌ای در حرکت است. نکته این داستان نه در فرار دائمی، بلکه در تجدید ذات خویش بر قله به‌ منظور تجربه زندگی حقیقی میان هم‌نشینان شهرهای پایین است. به عمل رساندن این سخن اصلاً امر آسانی نیست، زیرا برای دستیابی به آن باید قدرت حفظ استقلال شخصی در میان جامعه را کسب کرد و بدون جذب توده شدن، به ارتباط با دیگران پرداخت. امروزه اولین طبقه نیچه‌هاوس تبدیل به موزه شده است و مجموعه‌ای از هنر معاصر و آثار نیچه‌ای را در معرض عموم می‌گذارد: ماسکی از قالب صورت او هنگام مرگ، تصویرها و نامه‌هایی که در آنجا نوشت. بالای موزه سه اتاق‌خواب قرار دارد که معمولاً محققان و هنرمندانی که برای ایجاد انگیزه به سیلس‌ماریا می‌روند، آن را اجاره می‌کنند.

کارگاه پژوهشی کوچکی درباره نیچه و نقاشی‌های گرهارد ریشتر به پایان رسیده بود و شرکت‌کنندگان خانه را ترک کرده بودند. به همین دلیل موفق شدم اتاق مورد پسندم را انتخاب کنم. مسلماً اتاق انتخابی من، نزدیک‌ترین به اتاق‌خواب نیچه بود که زمین چوبی‌اش را یک تخت، میز و چراغ مطالعه‌ای تک‌وتنها پر کرده بود. پس از غروب آفتاب، تمام خانه به‌استثنای همان چراغ در تاریکی فرورفت. اوایل عصر را در راهروهای نیچه‌هاوس گذراندم و توجهم را معطوف آثار به‌جامانده از ریشتر کردم: سوسوی نور روی تصاویر جمجمه‌های آغشته به رنگ. «در مسیر مقصود بزرگ و ناممکن، برتر از اضمحلال نمی‌شناسم.» کلمه‌به‌کلمه این عبارت از نقاشی‌های ریشتر می‌بارید، زیرا او هم به تبعیت از نیچه سیلس‌ماریا را خانهٔ جدید خود قرار داد و همین آثار ثمره سفرش بود.