دانلود کتاب استبداد شرقی اثر کارل آوگوست ویتفوگل pdf

پیش نمایش

دانلود کتاب استبداد شرقی اثر کارل آوگوست ویتفوگل pdf

تمدن‌های آبسالاری که ارتش‌های بزرگی در اختیار داشتند، عموما از جمعیت بزرگی نیز برخوردار بودند. با وجود این، اوضاع متفاوت داخلی و خارجی باعث می‌شد درصد جمعیت درگیر در قوای جنگی در میان آنها تفاوت‌های چشمگیری داشته باشد. ارتش آخرین دودمان چینی، چینگ، کمتر از 0.2 درصد کل جمعیت چین بود. در امپراتوری هان، هر دهقان تندرستی می‌بایست برای حکومت خدمت بیگاری و دفاعی انجام می‌داد.

این قضیه بر ۴۰ درصد جمعیت روستایی یا چیزی حدود ۳۲ درصد کل جمعیت، تأثیر می‌گذاشت. ارتش ثابت دودمان لیائو حدود یک درصد جمعیت کشور را در بر می‌گرفت. قوای شبه نظامی روستایی، طبق آمار رسمی، حدود ۲۰ درصد جمعیت کشور بود. مورنو از طریق تفسیر داده‌های هرودوت به این نتیجه می‌رسد که حکومت هخامنشی، با جمعیت کمتر از بیست میلیون، حدود ۱/۸ درصد جمعیت کل کشور را می‌توانست بسیج کند.

با فرض بر اینکه جمعیت چین در اواخر حکومت دودمان چو، در بهترین حالت، به بزرگی جمعیت امپراتوری هان بود؛ یعنی حدود شصت میلیون که شاید هم نبود، متوسط قدرت بسیج دولت‌های مطلقه بزرگ منطقه‌ای می‌بایست تقریبا ۶ درصد بوده باشد. البته هیچ مدرکی در دست نداریم که بگوییم در همه موارد یاد شده، کوشش شده بود از حداکثر این قدرت بسیج استفاده شود.

حکومت سونگ که در سده یازدهم، یک میلیون سرباز را از میان بیست میلیون خانوار یا حدود صد میلیون جمعیت کشور بسیج کرده بود، نتوانست در عمل چیزی بیش از یک درصد جمعیت را به خدمت احضار کند. مقایسه این ارقام با ارقام یونان باستان و اروپای فئودال، بسیار آموزنده است. در وضعیت اضطراری همه مردان سالم دولتشهرهای یونان را می‌شد بسیج کرد. (ص94 )

در سده پنجم پیش از میلاد، آتن می‌بایست توانسته باشد ۱۲درصد جمعیت کل این دولتشهر و حدود ۲۰ درصد همه اشخاص آزاد را مسلح کند. ارتشی که امپراتور آلمان در ۱۴۶۷ به میدان آورده بود ۰/۱۵ درصد کل جمعیت ۱۲ میلیونی تحت فرمان حکومت را در بر می‌گرفت و ارتش شارل کچل که پیش از این یادش کردیم، حدود ۰/۰۵ درصد جمعیت تخمینی فرانسه بود.

بدین‌سان درصد جمعیتی بسیار پایین قوای نظامی در اواخر دوره چینگ، هنوز از کل جمعیت نظامی آلمان در ۱۴۶۷ بالاتر و تقریبا چهار برابر قوای نظامی در فرانسه سده نهم بود. اختلاف میان نسبت جمعیتی قوای نظامی در اروپای فئودال با همین نسبت در تمدن‌های آب سالار، بسیار عظیم است. بی‌گمان ارباب‌های فئودال، صومعه‌ها و شهرک‌های طبقه متوسط نشین در اروپای فئودالی سربازهای بسیار بیشتری در اختیار داشتند.

ولی این سربازها که از سهمیه‌های توافق شده بیشتر بودند، مجبور نبودند در ارتش‌های ارباب بزرگشان خدمت کنند. حکومت فئودالی ضعیف‌تر از آن بود که بتواند بیشتر از بخشی از مردان تندرست کشور را به خدمت فرا خواند. رژیم‌های استبدادی ارضی، مانند: دولتشهرهای یونان باستان تا این حد دچار محدودیت نبودند. (ص95 )

ملاحظات فنی و سیاسی باعث میشد آنها تنها درصد کوچکی از رعایایشان را برای مقاصد نظامی به کار گیرند. ولی در مقایسه با شرایط فئودالی حتی ارتش‌های به نسبت کوچک دولت‌های آبسالار از جهتِ کمّی چشمگیر بودند. ارتش‌های انبوه رژیم‌های اداری – ارضی، چه با معیار نسبی و چه با معیار مطلق، از ارتش‌های حکومت‌های قابل مقایسه فئودالی برتر بودند.