دانلود کتاب بوخارین و انقلاب بالشویکی اثر استیون اف کوهن pdf

پیش نمایش

دانلود کتاب بوخارین و انقلاب بالشویکی اثر استیون اف کوهن pdf

بوخارین در نیمه نخست ۱۹۲۵ در سی و شش سالگی به تدریج به استالین ملحق شد تا مشترکا رهبری اکثریت اعضای کمیته مرکزی را به دست بگیرند. به این ترتیب بوخارین وارد دوره‌ای شد که شاهد بزرگترین تأثیرگذاری‌های او بر سیاست‌های شوروی بود. ائتلاف آنها ریشه در انحلال رهبری سه نفره ضدتروتسکی [استالین، کامنییف و زینوویف] داشت.

روند فروپاشی این رهبری سه نفره، از اواخر ۱۹۲۴ آغاز و در ۱۹۲۵ که زینوویف و کامنییف، ابتدا به صورت پنهانی و سپس به صورت علنی مدیریت استالین بر دبیرخانه حزب و نیز فرمول بندی‌های سیاسی و ایدئولوژیکی بوخارین را به چالش کشیدند، تکمیل شد. منطق رهبری دو نفره منطق عددی بود. هفت عضو اصلی دفتر سیاسی [عالی‌ترین نهاد رهبری کننده حزب و دولت] در ۱۹۲۵ عبارت بودند از:

تروتسکی، زینوویف، کامنییف، استالین، رایکوف، تومسکی و بوخارین که در پی مرگ لنين عضويت على البدلش به عضویت کامل تبدیل شده بود. سه نفر اول حالا مخالف سیاست‌های رژیم بودند. هرچند آنها تا بهار ۱۹۲۶ با یکدیگر متحد نشدند. رایکوف و تومسکی کلاً موافق سیاست های رژیم بودند؛ سیاست هایی که بوخارین سخنگوی اصلی‌اش بود. (ص357)

استالین با ملحق شدن به بوخارین، یک اکثریت چهار نفره (با تروتسکی که موقتا در حالت امتناع عبوسانه به سر می‌برد) علیه هم‌پیمانان سابقش زینوویف و کامنییف تشکیل داد، بوخارین هم از این طریق موفق شد حمایت اکثریت رهبری حزب را شامل حال سیاست‌های خودش بکند؛ سیاست هایی که وی پرشورانه به آنها باور داشت. او بار دیگر ضمن رد هرگونه خصومت شخصی‌ای، به صورت غیر مستقیم درباره ریشه‌ها و ذات رهبری دو نفره گفت:

«مردم اگر می‌خواهند سیاست‌های مورد نظرشان – سیاست هایی که از نظرشان درست است – حتما اجرا شود، می‌بایست برای به دست آوردن اکثریت مبارزه کنند.» ائتلاف ـ یا در لغت شناسی دهه بیست «بلوک» – بهترین کلمه برای توصیف اکثریتِ دفتر سیاسی به رهبری استالین و بوخارین است. این نوعی هم‌پیمانیِ مصلحتیِ مشروط بین گروه بندی‌های متفاوت بود و نه بین گروه منفردی از اولیگارش‌های عموما هم‌عقیده.

رهبری دو نفره استالین و بوخارین، مثل رهبری سه نفره سابق و اپوزیسیون چپ متحدِ آتی [تروتسکی، زینوویف و کامینیف] بیشتر به خاطر ترس از دشمنان مشترک تشکیل شد تا به خاطر دارا بودن اندیشه‌ها و نگرش‌های مشترک. ائتلاف استالین و بوخارین، بر همین اساس، تشکیل شد و به رغم نشانه هایی از اصطکاک‌های داخلی توانست از چالش‌های آغازینش در ۱۹۲۵ جان سالم به در ببرد. (ص358 )

و نیز از مباحث فرقه گرایانه تلخ سال‌های ۱۹۲۶ و ۱۹۲۷ که نهایتا هر موضوع مرتبط به سیاست های داخلی و خارجی را در برمی‌گرفت، توانست جان سالم به در ببرد. این ائتلاف سپس بعد از نابودی سازمانی چپ در پانزدهمین کنگره حزب در دسامبر ۱۹۲۷ از هم فرو پاشید. آنچه استالین همراه خودش به ائتلاف آورد قدرت سازمانی بود. او از ۱۹۲۲ که رئیس دبیرخانه حزب یا دبیرکل حزب، شده بود به نحو پیگیرانه و ماهرانه‌ای